Projects

Calcalist: The time has come to improve Israeli-Polish relations.

An original article from Calcalitst – daily Israeli magazine (original Hebrew text, with English, Polish and Russian translation below).

Autor: Eli Friedman, dyrektor S. Daniel Abraham Centrum Strategicznego Dialogu przy Uniwersytecie w Netanii.

http://www.calcalist.co.il/local/articles/0,7340,L-3766181,00.html

 


 

הגיע הזמן לשפר את יחסי ישראל-פולין

מרכז ש. דניאל אברהם לדיאלוג אסטרטגי באקדמית נתניה, קיים לפני מספר ימים מפגש שולחנות עגולים עם אקדמאים, דיפלומטים ועיתונאים ישראלים ופולנים, כדי לברר כיצד ישראל ופולין – ידידות טובות מאז נפילת הקומוניזם, הגיעו לשפל ביחסיהן בחודשים האחרונים.

אבל מסתבר שהמציאות רחוקה מהתמונה שציירו לנו.

לאורך 30 השנים שעברו, היחסים בין ישראל לפולין, שנבנו לאחר נפילת הקומוניזם, היו מצוינים בתחומים רבים. פולין נוהגת לצדד בישראל בפורומים בינלאומיים, היא לא משתתפת בחרם על מוצרים ישראליים, משתפת פעולה עם ישראל מבחינה ביטחונית ומודיעינית, ומהווה שוק משמעותי לייצוא הישראלי. שיעור האירועים האנטישמיים בפולין פחותים ממקרי האנטישמיות בצרפת ובגרמניה. בנוסף, מאז נפילת הקומוניזם, יש לאקדמיה הפולנית רצון לחקור לעומק את ההיסטוריה היהודית המופלאה והנוראה בפולין. צעירים בפולין מעוניינים ללמוד על הקהילות היהודיות שהיו חלק אינטגרלי מעריהם וכפריהם. 

מצד שני, יש רצון, בעיקר של גורמים ממשלתיים בפולין, לשכתב את ההיסטוריה. הרצון הפולני לנקות את העם הפולני מכל אחריות לזוועות השואה הוא סוג של תגובה לתחושה, שמדינת ישראל והעם היהודי סלחו לגרמנים אך לא לפולנים, כמשתפי פעולה. צעירים ישראלים מבקרים בהמוניהם ב”מחנות השמדה פולניים” – מושג שגוי שנכנס לנאום מפורסם של הנשיא אובמה – אך לא מבקרים בגרמניה כדי ללמוד על התפתחות הנאציזם. האמירה המפורסמת של שר החוץ ישראל כץ, משקפת תחושה בישראל, שהעם הפולני מטבעו אנטישמי, יותר מכל עם ארופאי אחר, מצב שרחוק מהמציאות. 

אך גם אם היא רחוקה מהמציאות, אותה תחושה מתעצמת כאשר הממשלה הימנית-לאומנית בפולין זקוקה לתמיכה ממיעוט אנטישמי, אנטי-אירופאי, אנטי-ליברלי, ולכן “זורקת להם עצם” כגון “חוק השואה”. למרות שהחוק הזה הוא ניסיון לשכתב את ההיסטוריה, עלינו להבין שהחוק נובע ממשבר פנימי בפולין בין לאומנים לליברלים. החוק הזה מיועד להפעיל לחץ על היסטוריונים פולנים שחוקרים את השואה. מדינת ישראל יכולה וצריכה להתנגד לחוק זה, אך לא להסיק מתוך כך שהעם הפולני הוא אנטישמי מטבעו. החברה הפולנית לא פחות משוסעת מהחברה הישראלית. העם הפולני, כמו כל עם, אינו מורכב מקשה אחת: כפי שהיו פולנים ששיתפו פעולה עם הנאצים, היו אלפי פולנים שהצילו יהודים ושילמו על כך בחייהם. היום, כפי שיש פולנים שמעוניינים לפתח יחסים עם העם היהודי ועם מדינת ישראל, יש עדיין גם פולנים אנטישמיים. 

בנוסף, העם הפולני גם עובר תהליך בתוך עצמו, כדי להבין את זהותו ההיסטורית. פולין מתחילה להבין שהיא היתה קורבן עיקרי של הנאציזם: מעבר ל-3 מיליון יהודים-פולנים שנרצחו על ידי הנאצים, גם 3 מיליון פולנים-קתוליים נרצחו על ידי הנאצים. עלינו להבין ולהפנים גם עובדות אלו כאשר אנו בונים נרטיב של השואה. 

החברה בישראל צריכה לקדם מגעים עם החברה הפולנית, שמעוניינת לקדם יחסים על בסיס אינטרסים משותפים, ערכים משותפים, ורצון להגיע לגרסה מוסכמת של ההיסטוריה המשותפת של העמים. יש מספר רב של מהלכים שניתן לעשות כדי לקדם גישה זו. למשל, נסיעות של צעירים ישראלים למחנות ההשמדה צריכות להיות לא רק למחנות בפולין, כי אם גם למחנות בגרמניה, דוגמת דכאו. בהם ילמדו הצעירים כיצד “הפתרון הסופי” התפתח כרעיון והתפשט בחברה הגרמנית, לפני שהוא יושם במדינות השכנות. בנוסף, יש צורך לקדם מיזמים חינוכיים של צעירים ישראלים ופולנים, במטרה שכל צד ישכיל לקבל גרסה של ההיסטוריה שיש בה סממנים של עבר משותף ופורה לצד לימודי שואה. בנוסף, על גרמניה, פולין, וישראל לקדם שיח משולש בין היסטוריונים ואנשי רוח של המדינות כדי להגיע לגרסה מוסכמת ומקובלת של ההיסטוריה. 

אין ספק שהיחסים בין העם היהודי לבין העם הפולני מלווים ברגשות עוצמתיים וקשיים רבים. אסור לאפשר לפוליטיקאים “לנגן” על אותם רגשות כדי לקדם את עצמם ועל הדרך, להרוס את היחסים. עלינו לבטא רגשות אלו אחד לשני, מתוך רצון להגיע להבנות מוסכמות ואמיתיות בין עמים עם היסטוריה מפוארת (לצד היסטוריה חשוכה) ועתיד מבטיח.

הכותב הוא ד”ר אלי פרידמן, מנהל מרכז ש. דניאל אברהם לדיאלוג אסטרטגי, האקדמית נתניה


http://www.calcalist.co.il/local/articles/0,7340,L-3766181,00.html

English translation

The time has come to improve Israel-Poland relations.

The time has come to improve Israel-Poland relations. Israeli society should promote contacts with Polish society, which is interested in promoting relations based on shared interests and the desire to reach an agreed upon version of the common history of the peoples. There are many steps that can be taken to promote this approach

Sometimes there is a gap in the relations between countries, reflected in politicians’ statements, and the real relationship in practice. This is perhaps the reason why Israeli (and perhaps the Poles) live with the feeling that there is a deep crisis in the relations between the citizens, while we rely on politicians from there and thus “suck” populism in order to win a few more points.

A few days ago, a roundtable discussion was held at the S. Daniel Abraham Center for Strategic Dialog, Netanya Academic College with Israeli and Polish academics, diplomats and journalists to find out how Israel and Poland – good friends since the fall of communism – have reached a low point in their relations in recent months.

But it turns out that reality is far from the picture they painted for us.

Over the past 30 years, relations between Israel and Poland, built after the fall of communism, were excellent in many areas. Poland acts in favor of Israel in international forums, does not participate in boycotts of Israeli products, cooperates with Israel in terms of security and intelligence, and constitutes a significant market for Israeli exports. The rate of anti-Semitic incidents in Poland is less than that of anti-Semitism in France and Germany. In addition, since the fall of communism, the Polish Academy has had a desire to investigate in depth the terrible and terrible Jewish history in Poland. Young people in Poland are interested in learning about Jewish communities that were an integral part of their cities and villages.

On the other hand, there is a desire, especially of government officials in Poland, to rewrite history. The Polish desire to cleanse the Polish people from any responsibility for the horrors of the Holocaust is a kind of response to the feeling that the State of Israel and the Jewish people forgave the Germans, but not the Poles, as collaborators. Young Israelis visit en masse in “Polish extermination camps” – a misconception that entered a famous speech by President Obama – but do not visit Germany to learn about the development of Nazism. Foreign Minister Yisrael Katz’s famous statement reflects a feeling in Israel that the Polish people are inherently anti-Semitic, more than anything else with another European, a situation that is far from reality.

But even if it is far from reality, the same feeling is intensified when the right-wing nationalist government in Poland needs the support of an antisemitic, anti-European, anti-liberal minority, and therefore “throws them a bone” such as the Holocaust Law. Although this law is an attempt to rewrite history, we must understand that the law stems from an internal crisis in Poland between nationalists and liberals. This law is intended to put pressure on Polish historians who study the Holocaust. The State of Israel can and should oppose this law, but not conclude that the Polish people are inherently anti-Semitic. Polish society is no less divided than Israeli society. The Polish people, like any other people, are not made up of one unit. Like Poles who cooperated with the Nazis, there were thousands of Poles who saved Jews and paid for their lives. Today, as there are Poles who want to develop relations with the Jewish people and the State of Israel, there are still anti-Semitic Poles.

In addition, the Polish people also undergo a process within themselves, in order to understand their historical identity. Poland is beginning to realize that it was a major victim of Nazism: more than 3 million Polish Jews murdered by the Nazis, and 3 million Polish Catholics were murdered by the Nazis. We must also understand and internalize these facts when we construct a narrative of the Holocaust.

Israeli society should promote contacts with Polish society, which is interested in promoting relations based on shared interests, common values, and the desire to reach an agreed-upon version of the common history of the peoples. There are a large number of moves that can be made to promote this approach. For example, the travel of young Israelis to the death camps should not only be to camps in Poland, but also to camps in Germany, such as Dachau. In which young people will learn how the “Final Solution” developed as an idea and spread in German society before it was implemented in neighboring countries. In addition, there is a need to promote educational initiatives by young Israelis and Poles, in order that each side will be able to receive a version of history that has the characteristics of a common and productive past alongside Holocaust studies. In addition, Germany, Poland, and Israel should promote a tripartite dialogue between historians and intellectuals of the countries in order to reach an accepted and accepted version of history.

There is no doubt that the relations between the Jewish people and the Polish people are accompanied by powerful emotions and many difficulties. Politicians must not be allowed to “play” those feelings in order to advance themselves and the way, to destroy the relationship. We must express these feelings to each other, out of a desire to reach agreed and true understandings between peoples with glorious history (alongside dark history) and a promising future.

The writer is Dr. Eli Friedman, Director of S. Daniel Abraham Center for Strategic Dialogue, Netanya Academic College.

 


http://www.calcalist.co.il/local/articles/0,7340,L-3766181,00.html

Polskie tłumaczenie

Nadszedł czas na poprawę polsko-izraelskich stosunków .

Społeczeństwo izraelskie powinno promować kontakty z polskim społeczeństwem, które jest zainteresowane promowaniem stosunków opartych na wspólnych interesach i pragnieniem osiągnięcia uzgodnionej wersji wspólnej historii narodów, Istnieje wiele kroków, które można podjąć w celu promowania tego podejścia.
Dr Eli Friedman

Czasami istnieje luka w relacjach między krajami, odzwierciedlona w wypowiedziach polityków, a także w prawdziwym związku w praktyce. Być może to jest powód, dla którego my (i być może Polacy) żyjemy z poczuciem głębokiego kryzysu w stosunkach między obywatelami, podczas gdy my stawiamy na tamtejszych polityków, a zatem „zasysamy” populizm, aby zdobyć jeszcze kilka punktów.

Kilka dni temu w S. Daniel Abraham Centrum Strategicznego Dialogu przy Uniwersytecie w Netanii odbyła się dyskusja przy okrągłym stole z izraelskimi i polskimi naukowcami, dyplomatami i dziennikarzami, aby dowiedzieć się, dlaczego Izrael i Polska – dobrzy przyjaciele od upadku komunizmu – osiągnęli tak niski poziom w swoich stosunkach w ostatnich miesiącach.

Okazuje się jednak, że rzeczywistość jest daleka od obrazu, który nam namalowali.

W ciągu ostatnich 30 lat stosunki między Izraelem a Polską, zbudowane po upadku komunizmu, były doskonałe w wielu dziedzinach. Polska działa na rzecz Izraela na forach międzynarodowych, nie uczestniczy w bojkotach produktów izraelskich, współpracuje z Izraelem w zakresie bezpieczeństwa i wywiadu oraz stanowi znaczący rynek dla eksportu Izraela. Wskaźnik incydentów antysemickich w Polsce jest mniejszy niż w przypadku antysemityzmu we Francji i Niemczech. Ponadto, od upadku komunizmu, polscy akademicy mają chęć dogłębnego zbadania strasznej i strasznej historii Żydów w Polsce. Młodzi ludzie w Polsce są zainteresowani poznawaniem społeczności żydowskich, które były integralną częścią ich miast i wsi.

Z drugiej strony istnieje pragnienie, zwłaszcza urzędników rządowych w Polsce, aby przepisać historię. Polskie pragnienie oczyszczenia narodu polskiego z jakiejkolwiek odpowiedzialności za okropności Holokaustu jest rodzajem odpowiedzi na uczucie, że państwo Izrael i naród żydowski wybaczyły Niemcom, ale nie Polakom, jako współpracowników. Młodzi Izraelczycy odwiedzają masowo w „polskie obozy zagłady” – błędne stwierdzenie, które padło w słynnym przemówieniu prezydenta USA Obamy Baraka, lecz nie odwiedzają Niemiec, aby dowiedzieć się o początkach rozwoju nazizmu. Słynne oświadczenie ministra spraw zagranicznych Izraela Katza odzwierciedla w Izraelu uczucie, że naród polski jest z natury antysemicki, bardziej niż jakikolwiek inny europejski naród – sytuacja, która jest daleka od rzeczywistości.

Ale nawet jeśli jest to dalekie od rzeczywistości, to samo odczucie nasila się, gdy prawicowy rząd nacjonalistyczny w Polsce potrzebuje wsparcia antysemickiej, antyeuropejskiej, antyliberalnej mniejszości, a zatem „rzuca im kość”, takiej jak ustawa o Holokauście. Chociaż prawo to jest próbą przepisania historii, musimy zrozumieć, że prawo wynika z wewnętrznego kryzysu w Polsce między nacjonalistami i liberałami. Ta ustawa ma na celu wywarcie presji na polskich historyków badających Holokaust. Państwo Izrael może i powinno sprzeciwiać się temu prawu, ale nie może dojść do wniosku, że naród polski jest z natury antysemicki. Polskie społeczeństwo jest nie mniej podzielone niż społeczeństwo izraelskie. Naród polski, jak każdy inny, nie składa się z jednej jednostki, podobnie jak Polacy, którzy współpracowali z nazistami. Były setki tysięcy Polaków, którzy ratowali Żydów i płacili za to ich życiem. Dzisiaj, ponieważ są Polacy, którzy chcą rozwijać stosunki z narodem żydowskim i Państwem Izrael, również wciąż są Polacy z antysemickim nastawienie.

Polacy przechodzą również proces, aby zrozumieć swoją tożsamość historyczną. Polska zaczyna zdawać sobie sprawę, że była główną ofiarą nazizmu: ponad 3 miliony polskich Żydów i 3 miliony polskich katolików zostało zamordowanych przez nazistów. Musimy także zrozumieć i zinternalizować te fakty, kiedy konstruujemy narrację o Holokauście.

Społeczeństwo izraelskie powinno promować kontakty z polskim społeczeństwem, które jest zainteresowane promowaniem stosunków opartych na wspólnych interesach, wspólnych wartościach i pragnieniem osiągnięcia uzgodnionej wersji wspólnej historii narodów. Istnieje wiele ruchów, które można podjąć w celu promowania tego podejścia. Na przykład podróż młodych Izraelczyków do obozów zagłady powinna dotyczyć nie tylko obozów w Polsce, ale przede wszystkim obozów w Niemczech, takich jak Dachau. W ten sposób młodzi ludzie dowiedzą się, jak „ostateczne rozwiązanie” rozwinęło się jako idea i rozpowszechniło się w niemieckim społeczeństwie, zanim zostało ono wdrożone w sąsiednich krajach. Ponadto istnieje potrzeba promowania inicjatyw edukacyjnych młodych Izraelczyków i Polaków, aby każda ze stron mogła otrzymać wersję historii, która ma cechy wspólnej i produktywnej przeszłości obok badań nad Holokaustem. Ponadto Niemcy, Polska i Izrael powinny promować trójstronny dialog między historykami i intelektualistami krajów, aby osiągnąć akceptowaną i zaakceptowaną wersję historii.

Nie ulega wątpliwości, że relacjom między narodem żydowskim a Polakami towarzyszą silne emocje i wiele trudności. Politycy nie mogą pozwolić sobie na „odgrywanie” tych uczuć, aby rozwijać siebie i drogę do zniszczenia związku. Musimy wyrazić sobie te uczucia, pragnąc osiągnąć uzgodnione i prawdziwe zrozumienie między narodami o chwalebnej historii (obok mrocznej historii) i obiecującej przyszłości.

Autor: Eli Friedman, dyrektor S. Daniel Abraham Centrum Strategicznego Dialogu przy Uniwersytecie w Netanii.


http://www.calcalist.co.il/local/articles/0,7340,L-3766181,00.html

Русский перевод

Настало время улучшить отношения между Израилем и Польшей.

Настало время улучшить отношения между Израилем и Польшей. Израильское общество должно содействовать контактам с польским обществом, которое заинтересовано в развитии отношений, основанных на общих интересах и желании достичь согласованной версии общей истории народов. Есть много шагов, которые могут быть предприняты для продвижения этого подхода

Иногда возникает разрыв в отношениях между странами, отраженных в заявлениях политиков, и реальных отношениях на практике. И это несмотря на причину, по которой израильтяне (а иногда и поляки) живут с чувством глубокого кризиса в отношениях между гражданами, в то время как мы полагаемся на политиков оттуда и на то, что они “сосут” популизм, чтобы выиграть еще несколько человек. точек.

Несколько дней назад в Центре стратегического диалога им. С. Даниэля Абрахама при Университете Нетании состоялся круглый стол с израильскими и польскими учеными, дипломатами и журналистами, чтобы выяснить, почему Израиль и Польша – хорошие друзья после падения коммунизма – достигли такого низкого уровня в их отношениях в последние месяцы.

Но оказывается, что реальность далека от картины, которую они нарисовали для нас.

За последние 30 лет отношения между Израилем и Польшей, построенные после падения коммунизма, были превосходными во многих областях. Польша выступает за Израиль на международных форумах, не участвует в бойкотах израильской продукции, сотрудничает с Израилем в плане безопасности и разведки и представляет собой значительный рынок для израильского экспорта. Уровень антисемитских инцидентов в Польше ниже, чем уровень антисемитизма во Франции и Германии. Кроме того, после падения коммунизма у Польской академии возникло желание глубоко исследовать ужасную и ужасную еврейскую историю в Польше. Молодежь в Польше заинтересована в изучении еврейских общин, которые были неотъемлемой частью их городов и деревень.

С другой стороны, есть желание, особенно государственных чиновников в Польше, переписать историю. Желание Польши очистить польский народ от любой ответственности за ужасы Холокоста является своего рода ответом на ощущение, что Государство Израиль и еврейский народ простили немцев, а не поляков как коллаборационистов. Молодые израильтяне массово посещают «польские лагеря смерти» – заблуждение, которое вошло в знаменитую речь президента Обамы, – но не посещают Германию, чтобы узнать о развитии нацизма. Знаменитое заявление министра иностранных дел Израиля Исраэля Каца отражает ощущение в Израиле, что польский народ по своей сути антисемитский, больше, чем что-либо еще, с другим европейцем, и эта ситуация далека от реальности.

Но даже если это далеко от реальности, то же чувство усиливается, когда правое националистическое правительство в Польше нуждается в поддержке антисемитского, антиевропейского, антилиберального меньшинства и поэтому «бросает им кость», такой как Закон о Холокосте. Хотя этот закон является попыткой переписать историю, мы должны понимать, что этот закон проистекает из внутреннего кризиса в Польше между националистами и либералами. Этот закон призван оказать давление на польских историков, которые изучают Холокост. Государство Израиль может и должно противостоять этому закону, но не делать вывод о том, что польский народ по своей сути антисемитский. Польское общество не менее разделено, чем израильское общество. Польский народ, как и любой другой народ, не состоит из одного подразделения. Как и поляки, которые сотрудничали с нацистами, были тысячи поляков, которые спасли евреев и заплатили за их жизнь. Сегодня, поскольку есть поляки, которые хотят развивать отношения с еврейским народом и государством Израиль, по-прежнему существуют антисемитские поляки.

Кроме того, польский народ также проходит процесс внутри себя, чтобы понять свою историческую идентичность. Польша начинает осознавать, что она стала главной жертвой нацизма: более 3 миллионов польских евреев были убиты нацистами, а 3 миллиона польских католиков были убиты нацистами. Мы также должны понимать и усваивать эти факты, когда создаем повествование о Холокосте.

Израильское общество должно содействовать контактам с польским обществом, которое заинтересовано в развитии отношений, основанных на общих интересах, общих ценностях и желании достичь согласованной версии общей истории народов. Для продвижения этого подхода можно сделать большое количество шагов. Например, поездки молодых израильтян в лагеря смерти должны быть не только в лагерях в Польше, но и в таких лагерях в Германии, как Дахау. В котором молодые люди узнают, как «Окончательное решение» развивалось как идея и распространялось в немецком обществе, прежде чем оно было реализовано в соседних странах. Кроме того, необходимо продвигать образовательные инициативы молодых израильтян и поляков, с тем чтобы каждая сторона могла получить версию истории, имеющую черты общего и продуктивного прошлого, наряду с исследованиями Холокоста. Кроме того, Германия, Польша и Израиль должны содействовать трехстороннему диалогу между историками и интеллектуалами стран, чтобы достичь принятой и принятой версии истории.

Нет сомнений в том, что отношения между еврейским народом и польским народом сопровождаются сильными эмоциями и множеством трудностей. Нельзя допустить, чтобы политики «играли» этими чувствами, чтобы продвигать себя и свой путь, разрушать отношения. Мы должны выражать эти чувства друг другу из желания достичь согласованного и истинного понимания между народами со славной историей (наряду с темной историей) и многообещающим будущим.

Автор – доктор Эли Фридман, Даниэль Абрахам за стратегический диалог, Нетания Академический колледж.


Leave a Reply